Gazetelerden

Yine bir Metin Münir (Milliyet 07.04.2012) yazısı okudum bir bölümünü paylaşmak istedim; 

"""İnsan Ölmek istemez

Çünkü sevdiklerinden ayrılmak istemez. En çok sevdiği de, kabul etsin etmesin, kendi olduğuna göre, kendini arkada bırakıp bir yere gitmek istemez. Kendi olmadan ne yapacak ?

Vücut devamlı tüketir ama hiç doymaz. Bağımlıdır, günlere, paraya, kudrete, sevgiye, sekse, şöhrete, gıdaya hep açtır. Acıdan korkar, hep okşanmak, pohpohlanmak ister. Ne kadar uzun oturduysa otursun, dünyanın sofrasından kalkmak istemez. Asabidir, çünkü kalıcı olmadığını, sahibi olduğu hiç bir şeyin kendine mülk olmadığını bilir. Gidecek yeri olmadığından kalmak ister. Her bir hücresi ile, hiç ümit olasa da direnir. Başını duvardan duvara vurur. Ağlar isyan eder, kabul eder, teslim olur ama hep asık suratla, hep kandırılmışlık duygusu içinde.

Ruh tükenmez, kavrar. Bilgedir, korkusuz ve sakindir, rahattır. Nereden geldiğini, nereye gideceğini bilir. Ben ruhumun kayığına binerdim. Vaveyla yapmadan ve ortalığı velveleye vermeden, olgun bir meyve gibi ölür, ölürken beni taşıyan ağaca teşekkür ederdim."""

Yani bence nefsimizi doyurmak için uğraşırken ruh güzelliğini ve ruhun gelişimini kaçırıyoruz demek istiyor. Maddeyi bırakıp manaya baksak keşke.