9 Ekim 2006

BITIYOR

Buradaki 6 yıllık iş hayatım bitiyor. Altı yılda 5 patron değiştirdim, üçü Italyandı, 2 si Türk, kendimden çok şey kattım, onlardan az şey aldım, ama en sonuncusu en arkadan vuran çıktı.
En neşeli, en keyifli çalışan, en güler yüzlü, en yakışıklısı en kan kırmızı çıktı, yüzüme güldü, arkamdan iş çevirdi. Ben ne diyeyim artık bunlara, allahından bulsun, yaptıklarım burnundan gelsin. Benim için zor günler başlayacak, bayrama kadar pılımı pırtımı toplayıp gidiyorum, altı yılda ne çok yayılmışım, ne çok şey birikmiş odamda, at at bitmiyor, çantalara koyup taşıyorum bitmiyor. Aklim çok yerinde olmadığı için şimdilik götür evde ayıklarsın diyorum, belki sonra lazım olur diyorum, bunu da şuraya yazarsın diyorum, o da lazim olur diyorum, habire taşıyorum. Evde PC, laptop falan da yok, böyle sudan çıkmış balık gibi olacağım, sanki dünya ile bağlantım kopacak, bir köşede unutulacağım gibi panikliyorum. Nasıl mailleşeceğim arkadaşlarla, nasıl blog yazacağım veya başka bloglar okuyacağım, nasıl her sabah ilk işim PC yi açıp gelen maillere bakmak, bağlantıda olduğumu hissetmek, dünyadan, uzaktakilerden haberdar olmak gibi bir duyguyu yaşayacağım. Ne alışkanlıktır bu, nasıl bir bağımlılıktır bu, nasıl hayatımın elektronikleşmesidir bu, şimdi teller kopacak ben karanlıkta kalacağım hissi.
Umarım geçer, atlatırım, bir arkadaşım laptop verdi, bayağı eskice ama idare edeceğim, modem alıp adsl bağlantısı yapmalıyım, sonra kendime iyi birşey almalıyım. Yeniden doğmalıyım. Birikmiş kitaplarımı okumalıyım, üzerimdeki stresi, üzüntüyü, kırıklığı atmalıyım, CV mi heryere göndermeliyim, yine gazetelerin IK eklerinin içine düşmeliyim, habire CV faxlayacak arkadaşlar aramalıyım, veya postaya vermeliyim, artık herkes mail kullanıyor, postanın da modası geçti. Burada resimler eşliğinde gezip yazıp yazilar yazmalıyım, içimi dökmeliyim, yoksa ben ne yaparım.
Biraz kafamı dinledikten sonra yeniden çalışma hayatına dönmeliyim, inşallah bir iş bulurum ve para kazanırım yeniden dimi ????
Mevsimin de en hüzünlüsüne denk geldi, ben zaten havalar böyle oluyor diye otomatikman depresyona girerim, şimi duble olacak. Burada ne çok şeyler yaşadım, ne çok arkadaşım vardı, ne çok konu vardı, hergün bir heyecan vardı, şimdi ne kadar sakin olacak hayat.
Vardır bir sebebi, vardır alacağım bir ders, vardır beni bekleyen bir kapı, yeniden açılacak beyaz bir sayfa dimi ???
Üzülüyorum, pek üzülüyorum...
Mutfak penceresi önündeki kumru yine yattı kuluçkaya, kaç yumurta var altında göremiyorum ama yeni torunlar çıkacak, bare ben onlara bakayım. Önceki torun büyüdü, uçtu gitti bile.
Şimdilik hoşçakalın.