Geçen seneden beri ebru yapmaya çalışıyorum, bu sene de ayrı bir kursa gidiyorum. Geçtiğimiz yaz kurs bitince bu işe doyamamış gerekli alet edevatları almıştım evde de yapmak istiyordum. Yaz sıcak geçti teknemi açmadım, tatiller sonra bayramlar geldi geçti, kış başladı derken yıl bitiyor ben daha evde siftah yapamadım. Bu yılın ilk günlerinde artık bir açılış yapayım çalışayım dedim. Ev zaten kocaman değil, bu iş epey döküntüsü olan bir iş, en uygun yer mutfak, her yere gazete kağıtları döşeme, etrafa sıçramasın diye duvarlara, dolaplara kadar örtmeler, yaş olan ebrularu kurusun diye radyatörlere yakın alanlara gazete yaymalar, bir sürü boya kavanozları hazırlamak derken epey bir hazırlık gerektiriyor ne o 2-3 saat ebru çalışacağım diye. Sonra da bir saat toplaması sürüyor, elinde kalan en temiz iş en fazla 2-3 adet. Daha önce bu işi yapan arkadaşlar söylüyordu evde bu iş zor diye, illa bir atölye lazım diye çok haklılar, ben çok istiyorum çok özeniyorum içimde acaip yapma arzusu var, ennn yaratıcılık hisleri dalga dalga geliyor ama gerçekten hazırlaması, kurması, yapması, bitirip temizlemesi derken bütün bir gün buna ayrılmasına rağmen yetmiyor, kesmiyor. Ayrı bir oda olsa, orayı öylece bıraksan ve sonra tekrar devam etsen veya her an hazır bir ortam olsa ve senin içinden geldiği anda huşu içinde bir meditasyon gibi o masanın başına otursan ve içinden gelenleri aktarsan ne güzel olur. Çünkü yaparken gerçekten kendinden geçiyor insan, o şekiller, renkler, boyanın kıvamı, suyun durumu, sana cevap vermesi, boyalarla konuşmak, suyun üzerinde görünen ile kağıda çıkanlar, hepsi bambaşka bir dünya, başka bir haller durumlar. Orada bir hal oluyorsun, sanki sen değilsin başka bir an, başka bir sen, başka bir durum, böyle ortam değiştiriyorsun falan. Çok mu abartıyorum bilmiyorum ama bana böyle şeyler oluyor işte. Yine de çok şükür bunları yapabiliyorum, istediğim zaman evde çalışabiliyorum, kursada da bilgimi arttırıyorum. İnşallah bir gün sergi açma arzum da gerçekleşecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder